Gość
|
 Wysłany: Pią 16:46, 27 Kwi 2012 Temat postu: 16. Pocieszenie |
|
|
Castiel przyglądał się, jak jego przyjaciele — jeśli mógł ich wszystkich tak nazwać — zachowują się beztrosko w ten słoneczny dzień. Sam i Gabriel leżeli na ziemi, na trawie; Gabriel miał ręce pod głową i zadowolony uśmiech na twarzy, kiedy Sam chował twarz w jego szyi, trzymając ręce na brzuchu. Bobby siedział przy stoliku piknikowym, naprzeciwko niego siedział Crowley i grali w szachy; Bobby trzymał w ręku flaszkę wody święconej, na wypadek gdyby demonowi zachciało się oszukiwać. Baltazar skoczył po coś do jedzenia, pewnie do Europy, bo Gabriel odmawiał wyczarowania czegoś, co nie miało w sobie nadmiaru cukru.
Deana nie było.
Dean był z Lisą i Benem.
Castiel może nigdy nie zapomnieć, że podczas walki, kiedy odzyskał świadomość, Dean cały czas był przy nim, opiekował się nim, zajmował się nim... kochał go. Może nigdy nie zapomnieć, z jaką delikatnością Dean obejmował go, trzymał przy sobie i pokazywał tą część ludzkości, która przerażała Castiela najbardziej. Może nigdy nie zapomnieć intymności, jaką dzielił z Deanem. Może nigdy nie zapomnieć wszystkich chwil spędzonych z Deanem.
Castiel może nie zapomnieć, ale wie, że Dean nie będzie mógł z nim zostać. Wypuścił go, bo wiedział, że Dean i tak pozostanie jego przyjacielem i kiedy Castiel będzie potrzebował, to będzie mógł do niego przyjść. I Castiel będzie go za to zawsze kochał, jego serce nie zapomni Deana nigdy.
Ale teraz nie chciał o tym myśleć, więc kiedy tylko Baltazar pojawił się z chińszczyzną, Castiel jako upadły anioł razem z Bobbym i Samem od razu dorwał się do jedzenia. Gabriel wyczarował sobie tort, którym podzielił się z ludźmi jako deserem. Ubrudził Samowi prawie całą twarz bitą śmietaną i Castiel z Baltazarem śmiali się, kiedy Sam gonił Gabriela, złapał go i przerzucił sobie przez ramię, przy krzyku „Pożałujesz tego, dzieciaku!”. Bobby mruczał coś o idijotach, a Crowley z zadumą przypatrywał się, jak archanioł zostaje sponiewierany przez zwykłego łosia. Podsunął Castielowi szklankę z szkocką, którą upadły anioł przyjął z drobnym kiwnięciem głową, jedząc drugi kawałek tortu z tej strony, gdzie nie miał on odbicia twarzy Sama.
Wśród przyjaciół mógł być sobą i nawet kiedy popadał w zadumę, to był tam Crowley, żeby go z niej wyciągnąć, nawet gdy popadał w smutek, to byli tam Gabriel z Samem, żeby go z niego wyciągnąć, nawet gdy popadał w żałość, to był tam Bobby, żeby nazwać go idijotą i Baltazar, żeby go z niej wyciągnąć. Innego pocieszenia po byciu rzuconym przez Deana nie potrzebował.
sss
Fik sponsorowany przez tą piosenkę.
|
|
FAQ 
